Жауынгерлер ерлігі-ұрпақ жадында: Сержант Зікіриннің әскерге шақырылған күннен соңғы шайқасына дейін

Ұлы Отан соғысының отты жылдарында, зеңбіректердің гүрілі мен оқ жауған күндерде тек жеңіс қана емес, ерлігімен ел жадында қалған қаһармандардың мәңгілік естелігі де қалыптасты. Сол батырлардың бірі – Какентай Зікірин. Бұл оқиғаны оның немерелері жеткізді.

«Оның туған жылы әлі де нақты емес – 1916 немесе 1918 жыл. Бірақ 1939 жылы Преснов аудандық әскери комиссариаты оны жұмысшы-шаруа Қызыл армиясының қатарына шақырғаны анық. Күш-жігері тасып тұрған жігіт отанын қорғауға аттанды.

Оның жауынгерлік жолы 69-армия құрамындағы Воронеж майданының 305-атқыштар дивизиясына қарасты 1004-атқыштар полкінде өтті. Осы жерде сержант Зікірин 45 мм зеңбірек батареясының командирі ретінде батылдығы мен шеберлігін көрсетті – бұл қару жау жаяу әскеріне және жеңіл бронетехникасына қарсы қолданылатын қуатты құрал еді.

1943 жылдың 11 шілдесі Какентай үшін ауыр сынақ күні болды – ол шайқаста жараланды. Бірақ ауырсыну мен қан оның рухын сындыра алмады. Көрсеткен ерлігі мен табандылығы үшін сержант Зікірин «Ерлігі үшін» медалімен марапатталды – бұл шайқас алаңында лайықты табысталған ерліктің белгісі. Бұл марапат оның қаһармандығы мен әскери борышын соңына дейін өтеуге дайындығын дәлелдеді.

Алайда соғыс аяусыз еді. 1943 жылдың 20 қарашасында сержант Зікіриннің өмірі қайғылы түрде үзілді. 5-гвардиялық танк армиясының 29-танк корпусы құрамындағы 32-танк бригадасының қайтарымсыз шығындары туралы хабарламасына сәйкес, ол ерлікпен қаза тапқан.

Алғашында оның денесі Украин КСР-інің Кировоград облысы Петров ауданы Байрак ауылының солтүстік-батысына қарай 2,5 шақырым жерде жерленген. Кейіннен оның сүйегі сол ауданға қарасты Червоноконстантиновка ауылындағы бауырластар зиратына қайта жерленген.

Бүгінде Зикирин Какентайдың есімі – жай ғана архивтік құжаттағы жазба емес. Бұл – қазақ халқының ерлігі мен төзімділігінің символы. Оның ерлігі – біз ешқашан ұмытпайтын Ұлы Жеңістің ажырамас бөлшегі.